Beste allemaal,
Ziehier een enthousiaste Aly met nieuws van Nalou en de volgende plannen !!
Het is echt fijn om te lezen hoe jullie voor Nalou werkelijk het verschil hebben gemaakt.
vele groetjes
mariejeanne
Bonjour marie jeanne!
Je suis bien content que vous m'avez bien compris!!!
Effectivement ce barrage serait un bon moyen de sevrage ( stoppen van de afhankelijkheid )!!! d'où la suite logique de nos action!!!
Ainsi avec Eric, nous saurons mettre en bonne et du forme un dossier afin qu'il soit de nouveau le meilleur projet qui vous serait soumis inch-allah!!!
Par ailleurs, j'ai eu des nouvelles de Nalou, et nous ne pouvons qu'etre fiers de notre existence!!!
Le village de Nalou a compri que Dieu ne fait plus tout...! car certains cas viennent d'etre traité par nos médecins, qu'ils avaient toujours pensé incurable par la medecine toubab!!! une bonne chose!
Une autre victoire, l'Immam qui ne pouvait plus se rendre à la mosquée depuis environs plus de deux mois, a repris le chemin de la mosquée, tous ceux qui ne pensais pas pouvoir cultiver cette année à cause de leur état de santé, sont desormais tous aptes!!! ce sont là les dis du chef de village et du président de la jeunesse!!!
Une chose est certaine, si nous realisons le barrage avant la fin du mandat du Président ATT 2012 je suis capable de l'accueillir à Nalou sans faute !!! car c'est le fondement de sa politique... à la difference des autres politiques qui endorment le peuple avec des beaux et sterils discours politiciennes!!!!
Bon courage à tous pour la cause de Nalou en particulier, et du Mali voire de l'humanité tout entière en general!!!
Je pense que la prochaine fois, Marie Jeanne peut venir avec les differents drapeaux, afin que je puisse utiliser les images ou logos belges(hasselt et, ou, si plus) sur une grande plaque que je voudrais mettre à l'entrée de Nalou! c'est une idée!!!
merci à vous!!!
cordialement!
aly
Terug thuis
Op vrijdag 13 augustus zijn we veilig geland in Zaventem. Onze bagage met souveniers en geschenkjes bleven achter in Tunis. Gelukkig is alles nu terecht en kunnen we onze avonturen aan onze familie en vrienden vertellen.
Onze reis in de Dogon
DOGON
Vrijdag vertrokken we eindelijk naar de Dogon-vallei voor 4 dagen welverdiende (toch?) vakantie. Na 20 minuutjes probleemloos rijden, kwamen we aan in het eerste dorpje: Dijugobombo (= vrije interpretatie van de ware naam). Na een bezoek aan het dorpje, waarbij de nodige colanoten werden uitgedeeld aan oude mannetjes die zaten te niksen onder hun Togona (dat is een soort lage vergaderruimte waar de dorpsoudsten samenkomen om te discussiëren – het lage plafond zorgt ervoor dat ze zich niet al te boos kunnen maken, want wanneer ze in hun boosheid willen rechtstaan, levert dit hun een buil op die hun waarschijnlijk wel voor enige tijd kalmeert) kregen we voor de eerste keer de maaltijd voorgeschoteld die we snel beu zouden worden: spaghetti met tomatensaus. Na een goede maaltijd maakten we ons klaar voor een flinke wandeling naar het dorpje waar we zouden slapen, en waarbij we de Falaise moesten afdalen.
Spijtig genoeg besloot een zieke Annelien dat deze trip niet aan haar besteed was, waarna ze jammer genoeg terugkeerde naar Sévaré. Misschien niet zo’n slechte beslissing, want de rest van de groep kreeg af te rekenen met een ware tropische storm die de Malinese normen volgens onze gids ver overtrof. Met een niet aflatend doorzettingsvermogen besloten wij echter om toch de afdaling te ondernemen. Na amper 5 minuten, waren we al volledig doorweekt.
Moedig daalden we echter verder af, tot ons de weg versperd werd door een wel zeer brutale waterval. Met de minuut bleek deze aan kracht en volume te winnen. De gids besloot dan ook dat het te gevaarlijk was om deze over te steken, en voor de eerste keer in zijn leven, was hij genoodzaakt om terug te keren. Ook dit was echter niet volledig zonder gevaar, want 2 groepsleden (die we hier niet bij de naam gaan noemen) slaagden erin om bijna te verdwalen. Gelukkig merkte iemand net op tijd dat Jan en Kaat er niet meer bij waren… we klommen terug naar boven en besloten dan maar om via de weg naar het volgende kamp te lopen. Vlak voor aankomst versperde een vers ontstane rivier ons echter de weg. Aangezien we toch al doornat waren besloten we om deze te doorwaden, met tot gevolg dat we tot ons middel in het water liepen. Aangekomen in het dorpje alawazegou (wederom: vrije interpretatie) installeerden we ons, legden onze kleren te drogen, en gingen we een zeer warme en oncomfortabele nacht tegemoet. De volgende morgen vertrokken we naar het volgende dorpje om ongeveer 4 km, waar we de Telem (hutjes tegen de rots waar men vroeger woonde) beklommen, wat ons een prachtig uitzicht over de regio bood.
’s Avonds sliepen we in Enndé, waar we voor de vierde maal op rij pasta met tomatensaus voorgeschoteld kregen. ’s Morgens werden we wakker met een leuke verrassing: Annelien was teruggekeerd. Nu we weer voltallig waren, zetten we de reis met dubbel zo veel energie voort. We bezochten nog verschillende dorpjes, maar de foto’s spreken wel voor zich. Na nog een aantal serieuze beklimmingen in de blakende zon, waren we op onze eindbestemming, en keerden we terug naar Sévaré.
groetjes van iedereen
’s Avonds sliepen we in Enndé, waar we voor de vierde maal op rij pasta met tomatensaus voorgeschoteld kregen. ’s Morgens werden we wakker met een leuke verrassing: Annelien was teruggekeerd. Nu we weer voltallig waren, zetten we de reis met dubbel zo veel energie voort. We bezochten nog verschillende dorpjes, maar de foto’s spreken wel voor zich. Na nog een aantal serieuze beklimmingen in de blakende zon, waren we op onze eindbestemming, en keerden we terug naar Sévaré.
Nalou
Maandagochtend om 5u ging bij ons de wekker al af. Snel klaarmaken en ontbijten want Aly wou om 6u vertrekken. Dit is natuurlijk niet gelukt! We zaten pas om 7u vertrekkensklaar in de jeep. Gelukkig gingen Marie-Jeanne en Malik ook mee naar Nalou met hun eigen jeep want anders hadden we nooit al het materiaal kunnen vervoeren. We waren nog maar net een half uur onderweg of we hadden onze derde (wekelijkse) platte band. Omdat onze kruissluitel niet paste, moesten we wachten tot een goede ziel stopte om ons te helpen. Een half uurtje later vertrokken we met goede moed opnieuw richting Nalou. Inch’Allah! Na een lange hobbelige weg bereikten we onze eindbestemming. Het prachtige maar primitieve dorpje lag er ten opzichte van ons vorige bezoek erg rustig bij. Alles ging weer zijn gewone gangetje. Alhoewel, de start van het medische centrum zou toch een grote vooruitgang betekenen voor Nalou. We werden verwelkomd met een naar Malinese normen rijkelijke maaltijd. Nadat ons buikje vol was, konden we beginnen aan het echte werk. Zoals we al in ons korte berichtje hadden verteld, werkten we steeds in 3 groepjes: 2 bij de consultaties, 2 in de farmacie en 2 voor de verpleegkundige technieken en inschrijvingen. Alle patiënten werden eerst ingeschreven in een schriftje zodat we een overzicht hadden van wie we allemaal moesten verzorgen die dag. Een mooi plan, maar de uitvoering bleek niet zo eenvoudig, omwille van de moeilijk verstaanbare namen, of de namen die steeds terugkwamen – half het dorp bleek namelijk de achternaam Ouologuem te delen...
Maar goed, eenmaal we allemaal in actie geschoten waren, bleek de boel goed te draaien, en nog geen dag later werd met succes het eerste infuus in de regio aangehangen, waarbij Aly wel een traantje moest wegpinken.
Buiten een serie navelbreuken en enkele gevallen van cataract en malaria, kregen we ook een jonge kerel binnen met een retinoblastoma (een tumor van het netvlies), die bij ons heel goed behandelbaar is, maar waarvan de behandeling hier onbestaande is. Het enige wat we voor hem konden doen, was dagelijks het verband vervangen. de eerste dag was de wonde nog geïnfecteerd, en hing het verband vol etter. De laatste dag was alles vrij proper, maar dat is dan ook de enige vooruitgang die we geboekt hebben. Ook moest de vader elke dag 1.5 euro betalen voor het nieuwe verband. Dat vond hij echter nu al veel, dus de kans dat hij dit elke dag blijft doen, lijkt ons jammer genoeg klein.
Voor ons was het ook een ongelooflijke ervaring. Niet alleen het werken in voor ons onbekende omstandigheden, maar ook de pracht van de natuur heeft ons geraakt. Voor de meesten van ons was het immers de eerste keer dat ze de Dogon aanschouwden, waardoor we direct uitkeken naar onze trip in de Dogon-vallei later die week...
Het medisch centrum is nu officieel opgestart, en deels ingericht, maar er is nog veel werk aan de winkel. We hopen dan ook dat anderen in de toekomst een rol kunnen spelen in de verdere ontwikkeling hiervan, omdat we ondanks het feit dat we maar in ons derde jaar zitten, hier toch wel veel nuttig werk kunnen verrichten.
vele groetjes van de hele bende
Voor ons was het ook een ongelooflijke ervaring. Niet alleen het werken in voor ons onbekende omstandigheden, maar ook de pracht van de natuur heeft ons geraakt. Voor de meesten van ons was het immers de eerste keer dat ze de Dogon aanschouwden, waardoor we direct uitkeken naar onze trip in de Dogon-vallei later die week...
Het medisch centrum is nu officieel opgestart, en deels ingericht, maar er is nog veel werk aan de winkel. We hopen dan ook dat anderen in de toekomst een rol kunnen spelen in de verdere ontwikkeling hiervan, omdat we ondanks het feit dat we maar in ons derde jaar zitten, hier toch wel veel nuttig werk kunnen verrichten.
vele groetjes van de hele bende
Een eerste verslagje van verblijf in Nalou
We zijn terug uit Nalou. Het was een super leuke ervaring. Het was prachtig om te zien hoeveel er in zo een korte tijd verbeterd is. De mensen waren echt heel gelukkig. Ik vond het ook mooi om te zien hoe we als team zo sterk stonden : 2 bij de consultaties, 2 in de farmacie, 2 voor de wondzorg en de infusen.
Al het medisch materiaal dat we meekregen van het Jessa ziekenhuis en Barthels medical hebben we heel goed kunnen gebruiken. Nogmaals dank hiervoor.
Jammer dat het al voorbij is, het was echt een heel leuk deel van de stage.
We zijn nu in Bandiagara en gaan ons klaar maken voor de dogon. Maandag zijn we terug in Sévaré en zullen we jullie weer informeren.
Annelien
Eindelijk aan de slag in Nalou
Om 7 uur vertrekken we gepakt en geladen naar Nalou. We nemen nu het medisch materiaal mee dat we zelf hebben gekregen plus een verzorgingstafel en een bevallingstafel die we gekocht hebben met de opdrengst van onze actie " energie voor Nalou".
Met een paar uur vertraging komen we eindelijk tegen de middag aan.
Na een sobere maaltijd staat er al een rij van 16 patienten klaar om te worden onderzocht. Dus geen tijd om wat dan ook te organiseren.
Zo gauw ze hun witte schort aan hebben gaan de studenten aan de slag, samen met onze jonge dokter Abdoul.
De eerste patient is de Imman van het dorp. Hij is 92 en voelt zich al een paar dagen niet goed.
Ik neem wat foto's van hun eerste consultatie en moet dan al vertrekken om voor de donker de piste te kunnen verlaten. Het is ondertusssen flink beginnen regenen. De langverwachte "bonne pluie" is er gekomen samen met ons. "Dieu merçi" mompelt iedereen. De opstart van de de medische hulppost gebeurt onder een goed gesternte!!! Een onvergetelijk moment voor iedereen .
De regen heeft de piste tot één modderpoel herschapen.De terugreis is indrukwekkend. Dankzij onze prima chauffeur geraak ik veilig terug in Hotel Flandre. "Dieu merçi encore une fois "....
Marie Jeanne
Met een paar uur vertraging komen we eindelijk tegen de middag aan.
Zo gauw ze hun witte schort aan hebben gaan de studenten aan de slag, samen met onze jonge dokter Abdoul.
Ik neem wat foto's van hun eerste consultatie en moet dan al vertrekken om voor de donker de piste te kunnen verlaten. Het is ondertusssen flink beginnen regenen. De langverwachte "bonne pluie" is er gekomen samen met ons. "Dieu merçi" mompelt iedereen. De opstart van de de medische hulppost gebeurt onder een goed gesternte!!! Een onvergetelijk moment voor iedereen .
De regen heeft de piste tot één modderpoel herschapen.De terugreis is indrukwekkend. Dankzij onze prima chauffeur geraak ik veilig terug in Hotel Flandre. "Dieu merçi encore une fois "....
Marie Jeanne
Afscheidsfeestje medewerkers ziekenhuis
Zaterdagavond organiseerden we, met de hulp van Aly, een feest voor de medewerkers van het ziekenhuis om hen te bedanken voor de geslaagde stage. Buiten de buren en Marie-Jeanne waren een militair, enkele stagiairs, dokters, de adjunct-directeur en de directeur aanwezig. Het feest begon met de aperitief en een ware Malinese feestmaaltijd die bestond uit een schaap waarvan de buik gevuld was met couscous. Een gespecialiseerde kok (in cowboy-stijl) ontbeende het vlees ter plekke. De nodige kruiden en pikante ajuinensaus maakte het tot een delicieuze maaltijd. Nadat we onze vingertoppen hadden afgelikt was het tijd voor het officiële gedeelte. Anne-Marie begon met de speech van de Belgische stagiairs, vervolgens sprak een Malinese dokter, vervolgens de adjunct-directeur en de directeur en tot slot voegden Aly en Marie-Jeanne er nog een woordje aan toe. Aly had als verrassing een typisch Malinees orkestje ingehuurd die sfeer in de keet brachten. Dokter Keita nodigde iedereen uit op de dansvloer en nadat iedereen zijn beste moves had geshowed liep het feest stilletjesaan ten einde. Na een fotoreportage met alle genodigden kon iedereen moe maar voldaan naar huis toe gaan. Het was een prachtige afsluiter van onze twee weken stage in het ziekenhuis.
Nu maken we ons klaar voor de avontuurlijke 4-daagse trip naar Nalou. We vragen ons nu al af wat ons daar allemaal te wachten staat. We zullen proberen jullie volgende week donderdag avond verder in te lichten over onze ervaringen… Tot dan!
Vele regenachtige groetjes van ons zessen
Vele regenachtige groetjes van ons zessen
De tweede week in het ziekenhuis van Mopti
Al wat meer voorbereid startten we met onze tweede werkweek in het ziekenhuis Sominé Dolo. Na een broodnodig en rustig weekend konden we er met volle kracht terug in vliegen. Deze week stonden de afdelingen gynaecologie en materniteit, labo en operatiekwartier op het programma.
In het operatiekwartier hebben we verschillende verwijderingen van prostaatadenomen kunnen bewonderen. Ook kwamen operaties van peritonitis (als gevolg van het uitstel van behandeling van tyfus of appendicitis) frequent voor. Bij ons is dit eerder zeldzaam omdat patiënten sneller gespecialiseerde medische hulp zoeken. Door een gebrek aan financiële middelen proberen de mensen hun ziektes hier in eerste instantie te behandelen via traditionele geneeskunde om op die manier een dure medische behandeling te vermijden.
Bij de consultaties gynaecologie merkten we dat vrouwen die over het nodige geld beschikken, in tegenstelling tot wat we hadden gedacht, toch maandelijks op controle komen voor een echografie en andere prenatale onderzoeken. Ook merkten we dat de prevalentie van syfilis, bij vrouwen en jonge meisjes, redelijk hoog is. Voor ons allen was deze week op gynaecologie een echte openbaring. We zagen niet alleen onze allereerste bevalling maar mochten zelfs assisteren. Enkelen hielpen bij het opvangen van de baby, anderen hielpen bij het verwijderen van de placenta en de mannen hielpen de moeder door op de buik te duwen, zoals een echte man dit hoort te doen (wat niet wilt zeggen da ze er klaar voor zijn =) ). Toch was niet alles rozengeur en maneschijn want de meeste bevallingen verliepen niet probleemloos. We zagen verschillende miskramen en een bijna-doodgeboorte. Na het geval van vorige week waarbij een moeder binnenkwam met een armpje bengelend tussen haar benen, dachten we dat we alles hadden gezien. Tot er deze week een vrouw binnenkwam waarbij er een volledig, dood lichaampje tussen haar benen lag. Het hoofdje kon er niet uit omwille van hydrocephalie (waterhoofd). De rest van de details willen we jullie liever besparen. Ondanks al deze schrijnende gevallen merkten we dat de Malinese vrouwen zich heel sterk kunnen houden. Op één week tijd hebben we hier ettelijke gevallen gezien die bij ons als drama’s zouden worden beschouwd.
Het labo was tegen alle verwachtingen in toch wel best interessant. We mochten meehelpen bij een dikkedruppeltest die wordt uitgevoerd om palludisme/malaria te diagnosticeren. Ook voerden we de Widal-test voor tyfus en de BW-test voor syfilis uit. Daarenboven leerden we ook hoe het retrovirus HIV kan worden gedetecteerd.
Deze week hebben we twee keer de wacht gedaan. Jammer genoeg was er de tweede wacht weinig te beleven. Enkel de vrouw van de kantine kwam plots op spoed binnen met een voedselintoxicatie van haar eigen eten… De eerste nacht hebben we geen seconde kunnen slapen. Tijdens deze wacht hebben Jan, Kaat en Anne-Marie een baby gereanimeerd. De gynaecoloog dacht dat het kindje dood geboren zou worden maar na de bevalling maakte het een klein geluidje. Vervolgens werd alles onmiddellijk in gang gesteld om de reanimatie te starten, en met succes. De baby mocht diezelfde dag nog naar huis vertekken.
We hebben ons niet alleen beperkt tot het werken in het ziekenhuis maar we hebben ons ook ontfermd over een meisje uit de Dogon, Nema (15 jaar). Ze werd maandag door een Frans koppel naar het ziekenhuis gebracht met geïnfecteerde wonden aan de arm. Na onderzoek bleek dat één bot in haar onderarm op twee plaatsen gebroken was en dat beide beenderen al aangetast waren door de infectie. Dit alles is waarschijnlijk het gevolg van traditionele geneeskunde. Het Frans koppel had een reis naar Senegal gepland en zij konden dus niet langer op het meisje letten. Daarom dat zij aan ons vroegen om een geldsom te beheren zodat Nema en haar broer gedurende het verblijf in het ziekenhuis, dat al door hen was betaald, financieel te ondersteunen (voor eten, medicatie, …). Elke dag brachten we Nema een bezoekje. Spijtig genoeg kon de traumatoloog geen volledige genezing garanderen. Een alternatief zou een amputatie kunnen zijn …
Groetjes
In het operatiekwartier hebben we verschillende verwijderingen van prostaatadenomen kunnen bewonderen. Ook kwamen operaties van peritonitis (als gevolg van het uitstel van behandeling van tyfus of appendicitis) frequent voor. Bij ons is dit eerder zeldzaam omdat patiënten sneller gespecialiseerde medische hulp zoeken. Door een gebrek aan financiële middelen proberen de mensen hun ziektes hier in eerste instantie te behandelen via traditionele geneeskunde om op die manier een dure medische behandeling te vermijden.
Bij de consultaties gynaecologie merkten we dat vrouwen die over het nodige geld beschikken, in tegenstelling tot wat we hadden gedacht, toch maandelijks op controle komen voor een echografie en andere prenatale onderzoeken. Ook merkten we dat de prevalentie van syfilis, bij vrouwen en jonge meisjes, redelijk hoog is. Voor ons allen was deze week op gynaecologie een echte openbaring. We zagen niet alleen onze allereerste bevalling maar mochten zelfs assisteren. Enkelen hielpen bij het opvangen van de baby, anderen hielpen bij het verwijderen van de placenta en de mannen hielpen de moeder door op de buik te duwen, zoals een echte man dit hoort te doen (wat niet wilt zeggen da ze er klaar voor zijn =) ). Toch was niet alles rozengeur en maneschijn want de meeste bevallingen verliepen niet probleemloos. We zagen verschillende miskramen en een bijna-doodgeboorte. Na het geval van vorige week waarbij een moeder binnenkwam met een armpje bengelend tussen haar benen, dachten we dat we alles hadden gezien. Tot er deze week een vrouw binnenkwam waarbij er een volledig, dood lichaampje tussen haar benen lag. Het hoofdje kon er niet uit omwille van hydrocephalie (waterhoofd). De rest van de details willen we jullie liever besparen. Ondanks al deze schrijnende gevallen merkten we dat de Malinese vrouwen zich heel sterk kunnen houden. Op één week tijd hebben we hier ettelijke gevallen gezien die bij ons als drama’s zouden worden beschouwd.
Het labo was tegen alle verwachtingen in toch wel best interessant. We mochten meehelpen bij een dikkedruppeltest die wordt uitgevoerd om palludisme/malaria te diagnosticeren. Ook voerden we de Widal-test voor tyfus en de BW-test voor syfilis uit. Daarenboven leerden we ook hoe het retrovirus HIV kan worden gedetecteerd.
Deze week hebben we twee keer de wacht gedaan. Jammer genoeg was er de tweede wacht weinig te beleven. Enkel de vrouw van de kantine kwam plots op spoed binnen met een voedselintoxicatie van haar eigen eten… De eerste nacht hebben we geen seconde kunnen slapen. Tijdens deze wacht hebben Jan, Kaat en Anne-Marie een baby gereanimeerd. De gynaecoloog dacht dat het kindje dood geboren zou worden maar na de bevalling maakte het een klein geluidje. Vervolgens werd alles onmiddellijk in gang gesteld om de reanimatie te starten, en met succes. De baby mocht diezelfde dag nog naar huis vertekken.
We hebben ons niet alleen beperkt tot het werken in het ziekenhuis maar we hebben ons ook ontfermd over een meisje uit de Dogon, Nema (15 jaar). Ze werd maandag door een Frans koppel naar het ziekenhuis gebracht met geïnfecteerde wonden aan de arm. Na onderzoek bleek dat één bot in haar onderarm op twee plaatsen gebroken was en dat beide beenderen al aangetast waren door de infectie. Dit alles is waarschijnlijk het gevolg van traditionele geneeskunde. Het Frans koppel had een reis naar Senegal gepland en zij konden dus niet langer op het meisje letten. Daarom dat zij aan ons vroegen om een geldsom te beheren zodat Nema en haar broer gedurende het verblijf in het ziekenhuis, dat al door hen was betaald, financieel te ondersteunen (voor eten, medicatie, …). Elke dag brachten we Nema een bezoekje. Spijtig genoeg kon de traumatoloog geen volledige genezing garanderen. Een alternatief zou een amputatie kunnen zijn …
Groetjes
Abonneren op:
Posts (Atom)